های لاین یک پارک عمومی است که بر روی ۲٫۳ کیلومتر خط ریلی بر بالای سطح زمین ساخته شده و از خیابان گنزوورت به سمت غرب تا خیابان سی و چهارم و غرب منهتن کشیده شده است. در گذشته این پارک یک خط ریلی مخصوص حمل بار بوده (از ۱۹۳۴ تا ۱۹۸۰) و حمل گوشت، محصولات کشاورزی، لوازم خانگی و حتی بسته های پستی استفاده می شده است.
این منطقه به تازگی به بخش پارک و تفریحات شهر نیویورک واگذار شده و یک سازمان غیر دولتی به نام دوستان “های لاین”، مسئولیت ساخت و نگهداری این مکان عمومی را بر عهده دارد. فاز دوم این پروژه در ۸ جون ۲۰۱۱ و با هیاهوی زیاد راه اندازی شد. مسئولین معتقدند که این پارک در سال های آینده به محل جذب گردشگران و همچنین نیویورکی ها تبدیل خواهد شد.
در زیر مختصری از جزئیات این پارک به همراه تاریخچه و مراحل ساخت آن به همراه عکس های زیبایی از این فضای بسیار جالب آمده است. لذت ببرید.

تاریخچه ی پارک های لاین: جدول زمانی خط ریلی هوایی

های لاین در دهه ی ۱۹۳۰ و به عنوان بخشی از پروژه ی عظیم زیر بنایی ای به نام بهسازی بخش غربی ساخته شد. این خط ریلی حمل و نقل بار را در ارتفاع ۹ متری از سطح زمین انجام میداد و به این وسیله قطارهای خطرناک را از بخش صنعتی خیابان های منطقه ی منهتن دور می کرد. از سال ۱۹۸۰ هیچ قطاری بر روی این ریل ها حرکت نکرده است. سازمان دوستان “های لاین” در سال ۱۹۹۹ و در حالی که این بنا در معرض تخریب بود ایجاد شد.

۱۸۴۷ میلادی: شهر نیویورک اجازه ی ساخت خطوط ریلی را در بخش غربی منهتن صادر کرد.
۱۸۵۱ – ۱۹۲۲ : میزان تصادفات قطار های حمل بار با ترافیک سطح خیابان به قدری زیاد بود که خیابان دهم به نام خیابان مرگ معروف شد. برای ایمنی بیشتر افردی به نام گاوچران های بخش غربی با اسب جلوی این قطار ها حرکت می کردند و پرچم های قرمز رنگی را تکان می دادند.
۱۹۲۹: بعد از سالها مذاکره در باره ی خطر های این طرح، شهر و ایالت نیویورک و راه آهن مرکزی نیویورک بر ساخت پروژه ی بهسازی بخش غربی موافقت کردند که های لاین هم بخشی از آن بود. طول پروژه ۱۳ مایل است که ۱۰۵ تقاطع در سطح خیابان را حذف می کند و ۳۲ هکتار به سطح پارک ریور ساید اضافه می کند. در سال ۱۹۳۰ ،۱۵۰ میلیون دلار برای آن هزینه شد که برابر با بیش از ۲ میلیارد دلار امروزی است.

۱۹۳۴: های لاین به بهره برداری رسید. طول آن از خیابان سی و چهارم تا پارک ترمینال سنت جان در خیابان اسپرینگ است. طراحی آن به طوری است که به جای اینکه از وسط خیابان بگذرد از بین ساختمان ها رد می شود ومستقیماً به کارخانه ها و کارگاه ها می رسد تا قطار دقیقاً در وسط ساختمان متوقف شود. شیر، گوشت و مواد خام و تولید شده می آیند و می روند بدون اینکه خللی در ترافیک خیابان ها ایجاد کنند.
دهه ی ۱۹۵۰: رشد حمل و نقل بوسیله ی کامیون باعث کاهش ترافیک ریلی می شود. هم در سطح کشور و هم در های لاین.
دهه ی ۱۹۶۰: قسمت جنوبی های لاین تخریب می شود.
دهه ی ۱۹۸۰: آخرین قطار بر روی های لاین حرکت می کند. بار آن ۳ واگن بوقلمون یخ زده است.
اواسط دهه ی ۱۹۸۰: گروهی از مالکین خصوصی برای تخریب کل بنا سخنرانی می کنند. اعضاء این گروه مالک زمین هایی هستند که در زیر “های لاین” وجود دارد و در زمان ساخت “های لاین” با قیمت کمی خریداری شده بودند. پیتر اوبلتز که ساکن منطقه ی چلسی است فعال و مدافع راه آهن است و با تخریب های لاین در دادگاه مقابله می کند و تلاش می کند این خطوط دوباره مورد استفاده قرار گیرند.
۱۹۹۹: سازمان دوستان “های لاین” توسط دیوید و رابرت هموند که ساکن منطقه ی های لاین هستند ایجاد می شود. این سازمان برای حفظ های لاین و استفاده ی مجدد از آن به عنوان یک محل عمومی تلاش می کند.

طراحی و ساخت پارک عمومی “های لاین”

۲۰۰۱- ۲۰۰۲ : اتحادیه ی طراحی برای فضاهای عمومی، اعتباری برای مهندس کیسی جونز در نظر می گیرد تا انجام تحقیقات برای پروژه ی ” اصلاح های لاین” را شروع کند. این پروژه ی تحقیقی مشترکاً توسط اتحادیه و دوستان های لاین طراحی شده و هدف آن طراحی نقشه ی بازسازی و استفاده از های لاین است.
مارچ ۲۰۰۲: سازمان دوستان های لاین اولین حمایت شورای شهر را به دست می آورد، قطعنامه ای از شورای شهر که از بازسازی های لاین دفاع می کند.
اکتبر ۲۰۰۲: شورای شهر به همراه هیئت حمل و نقل سطحی طرحی را به این منظور در پرونده قرار میدهند و باز سازی و استفاده ی مجدد از های لاین را جزو سیاست های شهری قرار می دهند.

ژانویه تا جولای ۲۰۰۳: مسابقه ی ایده های خلاق با نام “طراحی های لاین” طرح های پیشنهادی برای بهره برداری از های لاین را جذب می کند.۷۲۰ گروه از ۳۶ کشور در این مسابقه شرکت کردند. صد ها نمونه از این طرح ها در ترمینال گراند سنترال به نمایش در می آید.
جولای ۲۰۰۳: سازمان دوستان های لاین و شورای شهر باهم در مقابل هیئت حمل و نقل سطحی، برای حمایت از طرح استفاده ی مجدد از های لاین سوگند می خورند.
مارچ تا سپتامبر ۲۰۰۴: گروهی برای طراحی های لاین انتخاب می شود. این تیم از گروه مهندسی مناظر به نام عملیات میدانی جیمز کورنر، گروه مهندسان معمار اسکوفید و ورنفرو ومتخصصان باغبانی، مهندسی، امنیت، اجرا، هنر مردمی و سایر زمینه ها هستند.
سپتامبر ۲۰۰۴: ایالت نیویورک، سازمان حمل و نقل CSX (شرکت راه آهن) و شهر نیویورک با هم به هیئت حمل و نقل سطحی می پیوندند تا هزینه های های لاین را تأمین کنند.

آپریل ۲۰۰۵: نمایشگاهی توسط عملیات میدانی جیمز کورنر و دیلر اسکوفیدیو درموزه ی هنر های مدرن باز شده که طرح اولیه ی های لاین را نمایش می دهد.
جون ۲۰۰۵: هیئت حمل و نقل سطحی اجازه ی استفاده از یک مسیر موقت برای های لاین راصادر می کند تا شورای شهر و راه آهن به مذاکرات خود در این باره پایان دهند.
آپریل ۲۰۰۶: با برداشتن بخشی از راه ریلی، کلنگ شروع عملیات زده می شود. فاز اول از بخش اول های لاین شروع شده است.

آپریل ۲۰۰۶: ساخت و ساز بخش اول شروع می شود (از خیابان گنزوورت تا خیابان بیستم). خطوط ریلی، ماسه و خاک برداشته شده و نقشه ی مسیر ها کشیده می شود ( برخی از ریل ها قرار است دوباره در محل خود قرار گیرند). عملیات سند بلاست، تعمیر بتن ها و سیستم زهکشی و همچنین ایجاد موانعی برای جلوگیری از عبور کبوتران در زیر خطوط ریلی ایجاد می شود.
۲۰۰۸: ساخت و ساز مناظر در قسمت اول پروژه و ایجاد مسیرها، محل های دسترسی، استراحت، روشنایی و کاشت گیاهان انجام می شود.
جون ۲۰۰۸: آخرین طراحی هایی که برای تبدیل های لاین به یک پارک عمومی لازم است انجام می شود.
۹ جون ۲۰۰۹: قسمت اول پروژه از خیلبان گنزوورت تا خیابان بیستم بروی عموم باز می شود.
۸ جون ۲۰۱۱: بخش دوم پروژه از خیابان بیستم غربی تا خیابان سی ام غربی بروی عموم باز می شود.

اطلاعات پارک “های لاین”

این پارک در قسمت غربی منهتن قرار دارد و از خیابان گنزوورت تا خیابان سی و چهارم یعنی از بین خیابان های دهم و یازدهم می گذرد.
در زمستان ها از ساعت ۷ صبح تا ۸ شب و در بهار و تابستان از ۷ صبح تا یازده شب باز است. این پارک با سیستم روشنایی جدیدی تجهیز شده که بوسیله ی آن پارک در طول شب هم باز است.
درتمام پارک استفاده از صندلی چرخ دار امکان پذیر است.
از هر یک از محل های زیر می توان به های لاین رسید: خیابان گنزوورت، خیابان چهاردهم و شانزدهم (با آسانسور)، خیابان هجدهم، بیستم و بیست و سوم (آسانسور بزودی راه اندازی می شود) و در خیابان های بیست و ششم، بیست و هشتم و سی ام هم دسترسی به آسانسور امکان پذیر است.
سگ ها اجازه ی ورود به این پارک را ندارند چون این پارک طوری طراحی شده که از آب باران مستقیماً برای آبیاری گیاهان استفاده کند. این بدان معنی است که ادرار سگ حتی اگر بر روی مسیر ریخته شود و مستقیماً بر روی گیاهان نریزد باز هم از خاک سر در می آورد . ادرار سگ بسیار اسیدی و برای ریشه ی گیاهان مضر است. علاوه بر این با وجودی که های لاین بسیار طولانی است اما بسیار هم باریک است و حضور حیوانات خانگی باعث شلوغی بیش از حد مسیر ها می شود.

باغات و گیاهان های لاین

قبلاً در اینجا چه می روییده است؟ در طول ۲۵ سالی که های لاین بی استفاده مانده بود علف های خود رو، درختان و سایر گیاهان در آن روییده اند. برای دیدن عکس های ان زمان به گالری عکس مراجعه کنید.
چه تعدادی از گیاهان بومی نیویورک هستند؟
تعداد ۱۶۱ گونه از ۲۱۰ نوع گیاهی که در این باغات استفاده شده اند بومی منطقه هستند.
این گیاهان چگونه آبیاری می شوند؟
سیستم گلخانه ای این پارک به گیاهان اجازه می دهد که حد اکثر آب مورد نیاز خود را ذخیره کنند. علاوه بر این یک سیستمی ایجاد شده که آبیاری را چه به صورت دستی و یا اتوماتیک امکانپذیر می کند. این سیستم خصوصاً در سال های اولیه بسیار لازم خواهد بود تا گیاهان به خوبی در محل قرار گیرند و در طولانی مدت نیاز به آن کمتر خواهد بود.
پایداری های لاین چگونه حفظ می شود؟
های لاین ذاتاً یک ساختار سبز است. یعنی یک زیر بنای صنعتی را به یک فضای سبز عمومی تبدیل کرده است. این پارک اساساً مثل یک گلخانه عمل می کند مسیر های آن حاوی سوراخ هایی هستند که آب بین تخته های سنگفرش و باغچه ها زهکشی شده و میزان آب بارانی که به سیستم فاضلاب می ریزد را کم می کند. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: